Δεν έχω κάτι της προκοπής να πω σήμερα, έχω όμως κάτι να πω ή μάλλον καλύτερα να φωνάξω: ΘΕΛΩ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΠΙΣΩ!!!!!!
Γιατί, επιτέλους, τι θα γίνει μ'αυτό το μπαγάσα το χειμώνα που έχει έρθει κι έχει θρονιαστεί στην πλάτη μας χωρίς να του έχει δώσει κανείς την άδεια? Τι θέλεις, κύριος, επιτέλους? Σε κάλεσε κανείς? Είναι Μάρτιος μήνας, θα έπρεπε να έχεις μαζέψει τα μπογαλάκια σου και να του δίνεις. Άντε άδειασε μας τη γωνιά σιγά σιγά. Τζους, επιτέλους...
Ονειρεύομαι, μέρες τώρα, μια παραλία με κύματα και ήλιο να καίει από πάνω. Και πάνω από όλα, να μπω στο νερό και να μην έχω κανένα -μα κανένα όμως- λόγο να βγω από κει μέσα.
Να έχω τελειώσει με τις εξετάσεις, να μη με νοιάζει τίποτα, τί-πο-τα, και να μείνω στην αγκαλιά της όσο θέλω!
Θάλασσα που λες, γέρο χειμώνα, μπάνιο. Έχεις ιδέα τι σημαίνει αυτό? ε? αμ, άμα δεν ξέρεις άιντε στην ευχή της Παναγίας κι άσε μας ήσυχους.
2.3.06
"Ατύχημα"....
Πασαλιμάνι, 10:30 περίπου, 2 του Μάρτη.
Ήτανε ένας τύπος, που λέτε, μεθυσμένος -όπως αποδείχτηκε τελικά, μάλλον αλκοολικός λένε οι κακές γλώσσες-, ο οποίος οδηγούσε ένα μικροσκοπικό άσπρο βανάκι. Το μικροσκοπικό βανάκι τούτο, κατάφερε να καταστρέψει τα μισά παρκαρισμένα αμάξια της παραλίας, στην Ακτή Μουτσοπούλου, ώσπου έπεσε επάνω στο αμάξι μιας γειτόνισσας, το έσπρωξε μέχρι που αυτό τράκαρε το μπροστινό και τα δύο τελευταία αμάξια ανέβηκαν στο πεζοδρόμιο. Ε? Ο τύπος τι έκανε? Ναι, θα φτάσω κι εκεί. Ο τύπος, λοιπόν, σταμάτησε το αμάξι ε? Όχι, φυσικά, το άφησε, με αναμένη τη μηχανή και πλήρη επιτάχυνση, και τρέχοντας έφτασε ως τη Φρεατίδα, μέχρι που τον τσάκωσαν τα στρουμφάκια μετά από λίγο.
Το παραπάνω είναι ένα καθημερινό γεγονός υποθέτω. Κάτι που δεν το συναντάς μεν προσωπικά κάθε μέρα, μα συμβαίνει ασχέτως με το αν γίνεται γνωστό ή όχι. Έπειτα, κόσμος μαζεύτηκε γύρω από το χάος που είχε δημιουργηθεί. Κόσμος που δεν ήξερε την ιστορία που ξέρετε εσείς, κόσμος που δε νοιάστηκε να τη μάθει καθότι η υλική καταστροφή ήταν αρκετή για απασχόληση. Ανάμεσα στον κόσμο βρέθηκα κι εγώ κάποια στιγμή και ρώτησα: "Και ο άνθρωπος?" Απέναντι μου αντίκρυσα κάμποσα απορρημένα βλέμματα, να με ρωτάνε σιωπηρά: "Ποιος? Ο μαλάκας που κατέστρεψε τόσα αμάξια? Και τι σε νοιάζει εσένα? Και τι μας νοιάζει εμάς?". Μετά από δυο τρεις επαναλήψεις της ίδιας ερώτησης, προσφέρθηκε ένας κύριος να με πληροφορήσει το εμφανές: "Δεν ξέρω, είχε φύγει όταν έφτασα." Κι εγώ: "Άρα ζει, είναι καλά."
Για να είμαι ειλικρινής, ούτε κι εμένα με νοιάζει στην πραγματικότητα. Κάθε μέρα ακούς για χιλιάδες νεκρούς εκεί, για μάνες που σκοτώνουν τα παιδιά τους παραδίπλα, για μύρια κακά και δε δίνεις καμία σημασία. Ορισμένες φορές, όταν έχεις χρόνο να ασχοληθείς με αυτό που άκουσες, πονάς. Κι είναι ο πόνος αυτός πηγαίος, απροσπέραστος και ανύμπορος γιατί πονάς για πράγματα που δε μπορείς να αντιμετωπίσεις. Στη συνέχεια ασχολήσαι με κάτι άλλο και τα αφήνεις πίσω σου. Όμως ένα πρόβλημα δικό σου, το οποίο μπορεί να είναι μηδαμινό μπροστά σε αυτά που ακούς κάθε μέρα, το πονάς συνέχεια. Δεν το εγκαταλείπεις επειδή δε μπορείς να κάνεις τίποτα για αυτό. Καλώς εχόντων των πραγμάτων, κάποια στιγμή το λύνεις κι όλας, αλλά μονάχα γιατί το σκέφτηκες διεξοδικά, ανακάλυψες τι φταίει, τι το δημιουργεί και τι μπορείς να κάνεις για να βοηθηθείς. Πόση διαφορά έχει από τα προβλήματα του άλλου κόσμου γύρω μας το δικό μας το πρόβλημα? Καμία. Απλά των άλλων, έχουμε μάθει να τα ξεπερνάμε ευκολότερα. Ο καθένας για την πάρτη του, λοιπόν, κι όπου μας βγάλει η κατάντια μας.
Ήτανε ένας τύπος, που λέτε, μεθυσμένος -όπως αποδείχτηκε τελικά, μάλλον αλκοολικός λένε οι κακές γλώσσες-, ο οποίος οδηγούσε ένα μικροσκοπικό άσπρο βανάκι. Το μικροσκοπικό βανάκι τούτο, κατάφερε να καταστρέψει τα μισά παρκαρισμένα αμάξια της παραλίας, στην Ακτή Μουτσοπούλου, ώσπου έπεσε επάνω στο αμάξι μιας γειτόνισσας, το έσπρωξε μέχρι που αυτό τράκαρε το μπροστινό και τα δύο τελευταία αμάξια ανέβηκαν στο πεζοδρόμιο. Ε? Ο τύπος τι έκανε? Ναι, θα φτάσω κι εκεί. Ο τύπος, λοιπόν, σταμάτησε το αμάξι ε? Όχι, φυσικά, το άφησε, με αναμένη τη μηχανή και πλήρη επιτάχυνση, και τρέχοντας έφτασε ως τη Φρεατίδα, μέχρι που τον τσάκωσαν τα στρουμφάκια μετά από λίγο.
Το παραπάνω είναι ένα καθημερινό γεγονός υποθέτω. Κάτι που δεν το συναντάς μεν προσωπικά κάθε μέρα, μα συμβαίνει ασχέτως με το αν γίνεται γνωστό ή όχι. Έπειτα, κόσμος μαζεύτηκε γύρω από το χάος που είχε δημιουργηθεί. Κόσμος που δεν ήξερε την ιστορία που ξέρετε εσείς, κόσμος που δε νοιάστηκε να τη μάθει καθότι η υλική καταστροφή ήταν αρκετή για απασχόληση. Ανάμεσα στον κόσμο βρέθηκα κι εγώ κάποια στιγμή και ρώτησα: "Και ο άνθρωπος?" Απέναντι μου αντίκρυσα κάμποσα απορρημένα βλέμματα, να με ρωτάνε σιωπηρά: "Ποιος? Ο μαλάκας που κατέστρεψε τόσα αμάξια? Και τι σε νοιάζει εσένα? Και τι μας νοιάζει εμάς?". Μετά από δυο τρεις επαναλήψεις της ίδιας ερώτησης, προσφέρθηκε ένας κύριος να με πληροφορήσει το εμφανές: "Δεν ξέρω, είχε φύγει όταν έφτασα." Κι εγώ: "Άρα ζει, είναι καλά."
Για να είμαι ειλικρινής, ούτε κι εμένα με νοιάζει στην πραγματικότητα. Κάθε μέρα ακούς για χιλιάδες νεκρούς εκεί, για μάνες που σκοτώνουν τα παιδιά τους παραδίπλα, για μύρια κακά και δε δίνεις καμία σημασία. Ορισμένες φορές, όταν έχεις χρόνο να ασχοληθείς με αυτό που άκουσες, πονάς. Κι είναι ο πόνος αυτός πηγαίος, απροσπέραστος και ανύμπορος γιατί πονάς για πράγματα που δε μπορείς να αντιμετωπίσεις. Στη συνέχεια ασχολήσαι με κάτι άλλο και τα αφήνεις πίσω σου. Όμως ένα πρόβλημα δικό σου, το οποίο μπορεί να είναι μηδαμινό μπροστά σε αυτά που ακούς κάθε μέρα, το πονάς συνέχεια. Δεν το εγκαταλείπεις επειδή δε μπορείς να κάνεις τίποτα για αυτό. Καλώς εχόντων των πραγμάτων, κάποια στιγμή το λύνεις κι όλας, αλλά μονάχα γιατί το σκέφτηκες διεξοδικά, ανακάλυψες τι φταίει, τι το δημιουργεί και τι μπορείς να κάνεις για να βοηθηθείς. Πόση διαφορά έχει από τα προβλήματα του άλλου κόσμου γύρω μας το δικό μας το πρόβλημα? Καμία. Απλά των άλλων, έχουμε μάθει να τα ξεπερνάμε ευκολότερα. Ο καθένας για την πάρτη του, λοιπόν, κι όπου μας βγάλει η κατάντια μας.
Γιατί φτιάχνουμε μπλοκ?
Κλασικό πρώτο πόσταρισμα, υποθέτω, αλλά γιατί?
Γιατί έχουμε κάτι να πούμε?
Γιατί απλά μπορούμε?
Γιατί μπορεί να γίνουμε διάσημοι? :P
Γιατί μας αρέσει να γράφουμε?
Γιατί μας αρέσει να διαλλαλούμε τα προσωπικά μας σε όποιον έχει τη διάθεση να ασχολήθει να τα διαβάσει?
Δεν έχω απάντηση. Κάποτε φυλούσαν τα ημερολόγια σαν κόρη οφθαλμού. Έγραφαν εκεί μέσα τις απόκρυφες σκέψεις τους και τα ζητήματα της καρδιάς τους. Σήμερα, εμείς γράφουμε ημερολόγια δημοσίως. Ημερολόγια που έχουν σκέψεις, λέξεις, συναισθήματα και κάποιες φορές τροφή για σκέψη.
Μοναχικό μου φαίνεται το σπορ κι ας δείχνει εκ πρώτης όψεως να επικοινωνεί. Δεν ξέρω αν θα υπάρχει για πολύ αυτό εδώ.
Γιατί έχουμε κάτι να πούμε?
Γιατί απλά μπορούμε?
Γιατί μπορεί να γίνουμε διάσημοι? :P
Γιατί μας αρέσει να γράφουμε?
Γιατί μας αρέσει να διαλλαλούμε τα προσωπικά μας σε όποιον έχει τη διάθεση να ασχολήθει να τα διαβάσει?
Δεν έχω απάντηση. Κάποτε φυλούσαν τα ημερολόγια σαν κόρη οφθαλμού. Έγραφαν εκεί μέσα τις απόκρυφες σκέψεις τους και τα ζητήματα της καρδιάς τους. Σήμερα, εμείς γράφουμε ημερολόγια δημοσίως. Ημερολόγια που έχουν σκέψεις, λέξεις, συναισθήματα και κάποιες φορές τροφή για σκέψη.
Μοναχικό μου φαίνεται το σπορ κι ας δείχνει εκ πρώτης όψεως να επικοινωνεί. Δεν ξέρω αν θα υπάρχει για πολύ αυτό εδώ.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)