Ταξιδεύτρες

Αυτές είναι μάλλον το πιο ιδιαίτερο στοιχείο των νησιών. Είναι γυναίκες που έχουν τη χάρη των Λουάνων, γεννήθηκαν στο φως τους και βρίσκονται συνεχώς σε επαφή με τους ιστούς που κρατάνε τον κόσμο ενωμένο. Από κει δεν αντλούν ενέργεια, δεν τους επιβαρύνουν, γιατί είναι οι ίδιες κομμάτι τους. Δεν είναι ούτε μάγισσες, ούτε και ιέρειες και δε λειτουργούν σύμφωνα με κάποιους νόμους παρά μόνο με αυτούς που διέπουν τη φύση.

Ανάλογα με το ποια σελήνη βρισκόταν στον ουρανό την ώρα που γεννήθηκαν οι δυνάμεις τους είναι διαφορετικές. Για παράδειγμα οι κόκκινες (λατρεμένες, λατρευτές) δένουν τα μάγια του έρωτα, ενώ οι γαλανές (ονειρεύτρες, ονειρεμένες, οραματίστριες) κατέχουν την τέχνη της επικοινωνίας με κάθε τι ζωντανό. Οι δυνατές μπλε της Σέξτιας σελήνης είναι οι πιο σπάνιες και αυτές που ο κόσμος τιμά περισσότερο από όλες. Αυτές τιθασεύουν τη θάλασσα, της ψιθυρίζουν και την ηρεμούν, μιλούν στους ανέμους για να φυσούν τα πανιά των καραβιών.

Ενώ η χάρη των Λουάνων είναι δύναμη που δε μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να βλάψει, η έβδομη σελήνη, η Σέπτια, τρελαίνει τις κόρες της. Είναι αυτή που κρατά τα μυστικά και τα φυλάγματα, τους φανερώνει το μέλλον, συνήθως αποτρόπαια γεγονότα που δε μπορούν να αλλάξουν. Τις ταξιδέυτρες της, τις λένε σαλεμένες και λειψές ή καταραμένες και πολλές είναι τυφλές, γιατί επάνω στην τρέλα τους βγάζουν τα μάτια τους μόνες τους για να μη βλέπουν. Η αληθινή χάρη της έβδομης, της ιώδης σελήνης, είναι να δώσει στις κόρες της δυνατή βούληση για να αντέξουν τη γνώση που θα κατέχουν.

Συγκεκριμένα βότανα και πέτρες συμβολίζουν συγκεκριμένες δυνάμεις. Το διαμάντι και το νυχτολούλουδο είναι για παράδειγμα τα σύμβολα και οι βοηθοί των γαλανών, χωρίς τα ίδια τα αντικείμενα να είναι μαγικά.

Οι ταξιδεύτρες, δε μένουν ποτέ σε ένα μέρος. Μετακινούνται συνεχώς για να προσφέρουν τη βοήθεια τους σε όποιον τη χρειάζεται. Δεν κάνουν οικογένεια και δεν έχουν σταθερό σύντροφο. Κάνουν παιδιά και πολλές φορές οι κόρες τους κληρονομούν κάποια από τη χάρη των Λουάνων.

Κάθε εποχή (έξι δικούς μας μήνες) ανατέλει η Λουάνη, στην οποία οφείλεται και το μέτρημα του χρόνου. Είναι η ασημένια σελήνη και το φως της είναι το πιο δυνατό από όλα. Όταν βρίσκεται στον ουρανό καμία από τις άλλες σελήνες δε φαίνεται εξαιτίας της λαμπρότητας του φωτός. Τα κορίτσια που γεννιούνται όταν αυτή είναι ολόγιομη είναι οι κόρες της Λουάνης. Έχουν όλες τις δυνάμεις των άλλων μαζεμένες, μα και άλλες που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να βλάψουν αντί να βοηθήσουν. Στην εποχή που γράφω (από τότε που ξεκίνησε το όλο θέμα) οι γυναίκες αυτές υπάρχουν μόνο στους θρύλους.

Για τις Ταξιδεύτρες, θα μπορούσα να συνεχίσω να γράφω επ άπειρο. Έχω σκεφτεί τόσο επάνω τους και τις έχω πλάσει αρκετά στέρεες στο νου μου, τόσο που μου φαίνονται υπαρκτές (εν ολίγις έχω αρχίσει να τα παίζω :P ) όμως θα σταματήσω εδώ γιατί νομίζω πως έχετε πάρει μια γενική ιδέα, ε, και δε λέει να τα πω και όλα.

Ζωτικά σημεία

Δεν ξέρω με ποιον τρόπο θα μπορούσα να σηκώσω ένα χάρτη εδώ (ο οποίος είναι της κακιάς ώρας κι έχει φτιαχτεί πριν από περίπου δέκα και πάνω χρόνια), αν μάθω τον τρόπο να το κάνω θα γίνει κάποτε υποθέτω. Επί του παρόντος θα το παλέψω με λέξεις.

Τα Νησιά, τα οποία για αρκετά μεγάλο διάστημα τα έλεγα: Τα Νησιά της Καλής Ελπίδας, ένα όνομα που έχω, μάλλον, απορρίψει τα τελευταία χρόνια, μοιάζουν πολύ με τα νησάκια του Αιγαίου. Για την ακρίβεια θα μπορούσε κανείς να πει πως είναι ένα τεράστιο Αιγαίο πέλαγος αυτό που έχω στο μυαλό μου, με κάποια ψήγματα Ιονίου κυρίως στη Δύση.

Υπάρχουν τα Νησιά του Ψύχους, τα οποία είναι προφανώς ο Βορράς, τα νησιά του Θέρους στο Νότο, οι Ανατολικές Νήσοι στην Ανατολή ή αλλιώς η Γη του Έαρ και η Εσπερία ή τα νησιά της Δύσης ή το "Λιόγερμα". Ανάμεσα τους είναι η εσώτερη Θάλασσα ή Μέσος κύκλος/ωκεανός. Το κομμάτι αυτό έχει κυρίως θάλασσα και κάποια νησιά τα οποία κατά κύριο λόγο είναι ανεξερεύνητα. Φημολογείται πως υπάρχει και μια ήπειρος εκεί, την οποία μέχρι τώρα κανείς δεν έχει προσεγγίσει.

Ένας ήλιος περιδιαβαίνει στο στερέωμα την ημέρα, η Ράουρα κι εφτά φεγγάρια τη νύχτα, οι Λουάνες. Οι Λουάνες έχουν τα εφτά χρώματα της ίριδας. Aνατέλλουν και δύουν σε τακτά διαστήματα με τη σειρά. Δε βρίσκονται όλες μαζί στον ουρανό ποτέ. Την ώρα που ανατέλλει η πορτοκαλιά (Σεκούια) μόλις έχει δύσει η κόκκινη (Πρίμια) και ούτω καθεξής. Ο κόσμος στα νησιά μετράει τις βραδινές ώρες με τις ανατολές των Λουάνων.

Γενικά, ο χρόνος μετριέται σε εποχές και μία εποχή είναι μισό δικό μας έτος. Όταν, για παράδειγμα, ένας άνθρωπος είναι 40 εποχών είναι, αντίστοιχα, 20 χρονών. Οι εποχές κρατάνε τόσο ακριβώς, έξι μήνες η κάθε μία από αυτές και είναι οι ίδιες με τις δικές μας.

Θεοί και θρησκείες δεν υπάρχουν (ακόμα, αν και δε νομίζω πως θα υπάρξουν). Όταν κάποιος προσεύχεται και δίνει όρκους το κάνει στα νερά (κυρίως στα αλμυρά) τα οποία θεωρούνται ιερά και εκδικητικά σε αυτούς που πατούν τους όρκους. Η σχέση των ανθρώπων των νήσων με τη θάλασσα στηρίζεται εν μέρη σε δεισιδαιμονίες, όμως όλη η κοινωνία, τα πιστεύω, η κουλτούρα και ο πολιτισμός είναι βασισμένα επάνω στη θάλασσα έτσι κι αλλιώς.


Αυτά είναι τα βασικά στοιχεία, τα ζωτικά όργανα (ας πούμε) των νησιών. Αργότερα θα σας πω για τις φυλές, τη μαγεία, την πολιτική, την άνω και κάτω ζωή κι άλλα πραγματάκια.

Τελικά ίσως και να έχει λόγο ύπαρξης το παρόν

Πρόσφατα σκέφτηκα το έξης:
Αφού υπάρχει το blog εδώ κι αφού κάθεται που κάθεται, λέω να του βρω μια δουλειά να κάνει: θα σας πω για τα νησιά μου. Πάντα ήθελα να πω σε κάποιον για αυτά, αρκετός κόσμος έχει ακούσει, τουλάχιστον, κάποια λίγα πράγματα για τον τρόπο που λειτουργούν, αλλά μέχρι στιγμής δεν έχω προσπαθήσει ποτέ να μιλήσω για αυτά κανονικά. Κάποιες φορές αισθάνομαι πως απλά είναι άκυρο να πεις "να σας πω για την καινούργια φυλή που έφτιαξα", άλλες πάλι δεν έχω τον τρόπο να το κάνω ώστε να μην κοιμηθεί ο συνομιλητής μου μέσα σε πέντε λεπτά κι άλλες ούτε και τη διάθεση. Θεωρώ όμως πως εδώ είναι μια καλή ευκαιρία για αυτό, οπότε και θα το προσπαθήσω για να σας τα γνωρίσω και, ίσως, μέσα από αυτό να ξεκαθαρίσω κι εγώ πέντε πράγματα στο κεφάλι μου για όλα τα μεγάλα και μικρά πραγματάκια με τα οποία έχω ντύσει αυτόν τον κόσμο (και συνεχίζω να τον ντύνω) αρκετά χρόνια τώρα.

Καλοκαιράκι... νησάκια... θαλασσίτσα...

Δεν έχω κάτι της προκοπής να πω σήμερα, έχω όμως κάτι να πω ή μάλλον καλύτερα να φωνάξω: ΘΕΛΩ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΠΙΣΩ!!!!!!

Γιατί, επιτέλους, τι θα γίνει μ'αυτό το μπαγάσα το χειμώνα που έχει έρθει κι έχει θρονιαστεί στην πλάτη μας χωρίς να του έχει δώσει κανείς την άδεια? Τι θέλεις, κύριος, επιτέλους? Σε κάλεσε κανείς? Είναι Μάρτιος μήνας, θα έπρεπε να έχεις μαζέψει τα μπογαλάκια σου και να του δίνεις. Άντε άδειασε μας τη γωνιά σιγά σιγά. Τζους, επιτέλους...

Ονειρεύομαι, μέρες τώρα, μια παραλία με κύματα και ήλιο να καίει από πάνω. Και πάνω από όλα, να μπω στο νερό και να μην έχω κανένα -μα κανένα όμως- λόγο να βγω από κει μέσα.
Να έχω τελειώσει με τις εξετάσεις, να μη με νοιάζει τίποτα, τί-πο-τα, και να μείνω στην αγκαλιά της όσο θέλω!

Θάλασσα που λες, γέρο χειμώνα, μπάνιο. Έχεις ιδέα τι σημαίνει αυτό? ε? αμ, άμα δεν ξέρεις άιντε στην ευχή της Παναγίας κι άσε μας ήσυχους.

"Ατύχημα"....

Πασαλιμάνι, 10:30 περίπου, 2 του Μάρτη.

Ήτανε ένας τύπος, που λέτε, μεθυσμένος -όπως αποδείχτηκε τελικά, μάλλον αλκοολικός λένε οι κακές γλώσσες-, ο οποίος οδηγούσε ένα μικροσκοπικό άσπρο βανάκι. Το μικροσκοπικό βανάκι τούτο, κατάφερε να καταστρέψει τα μισά παρκαρισμένα αμάξια της παραλίας, στην Ακτή Μουτσοπούλου, ώσπου έπεσε επάνω στο αμάξι μιας γειτόνισσας, το έσπρωξε μέχρι που αυτό τράκαρε το μπροστινό και τα δύο τελευταία αμάξια ανέβηκαν στο πεζοδρόμιο. Ε? Ο τύπος τι έκανε? Ναι, θα φτάσω κι εκεί. Ο τύπος, λοιπόν, σταμάτησε το αμάξι ε? Όχι, φυσικά, το άφησε, με αναμένη τη μηχανή και πλήρη επιτάχυνση, και τρέχοντας έφτασε ως τη Φρεατίδα, μέχρι που τον τσάκωσαν τα στρουμφάκια μετά από λίγο.

Το παραπάνω είναι ένα καθημερινό γεγονός υποθέτω. Κάτι που δεν το συναντάς μεν προσωπικά κάθε μέρα, μα συμβαίνει ασχέτως με το αν γίνεται γνωστό ή όχι. Έπειτα, κόσμος μαζεύτηκε γύρω από το χάος που είχε δημιουργηθεί. Κόσμος που δεν ήξερε την ιστορία που ξέρετε εσείς, κόσμος που δε νοιάστηκε να τη μάθει καθότι η υλική καταστροφή ήταν αρκετή για απασχόληση. Ανάμεσα στον κόσμο βρέθηκα κι εγώ κάποια στιγμή και ρώτησα: "Και ο άνθρωπος?" Απέναντι μου αντίκρυσα κάμποσα απορρημένα βλέμματα, να με ρωτάνε σιωπηρά: "Ποιος? Ο μαλάκας που κατέστρεψε τόσα αμάξια? Και τι σε νοιάζει εσένα? Και τι μας νοιάζει εμάς?". Μετά από δυο τρεις επαναλήψεις της ίδιας ερώτησης, προσφέρθηκε ένας κύριος να με πληροφορήσει το εμφανές: "Δεν ξέρω, είχε φύγει όταν έφτασα." Κι εγώ: "Άρα ζει, είναι καλά."

Για να είμαι ειλικρινής, ούτε κι εμένα με νοιάζει στην πραγματικότητα. Κάθε μέρα ακούς για χιλιάδες νεκρούς εκεί, για μάνες που σκοτώνουν τα παιδιά τους παραδίπλα, για μύρια κακά και δε δίνεις καμία σημασία. Ορισμένες φορές, όταν έχεις χρόνο να ασχοληθείς με αυτό που άκουσες, πονάς. Κι είναι ο πόνος αυτός πηγαίος, απροσπέραστος και ανύμπορος γιατί πονάς για πράγματα που δε μπορείς να αντιμετωπίσεις. Στη συνέχεια ασχολήσαι με κάτι άλλο και τα αφήνεις πίσω σου. Όμως ένα πρόβλημα δικό σου, το οποίο μπορεί να είναι μηδαμινό μπροστά σε αυτά που ακούς κάθε μέρα, το πονάς συνέχεια. Δεν το εγκαταλείπεις επειδή δε μπορείς να κάνεις τίποτα για αυτό. Καλώς εχόντων των πραγμάτων, κάποια στιγμή το λύνεις κι όλας, αλλά μονάχα γιατί το σκέφτηκες διεξοδικά, ανακάλυψες τι φταίει, τι το δημιουργεί και τι μπορείς να κάνεις για να βοηθηθείς. Πόση διαφορά έχει από τα προβλήματα του άλλου κόσμου γύρω μας το δικό μας το πρόβλημα? Καμία. Απλά των άλλων, έχουμε μάθει να τα ξεπερνάμε ευκολότερα. Ο καθένας για την πάρτη του, λοιπόν, κι όπου μας βγάλει η κατάντια μας.

Γιατί φτιάχνουμε μπλοκ?

Κλασικό πρώτο πόσταρισμα, υποθέτω, αλλά γιατί?

Γιατί έχουμε κάτι να πούμε?
Γιατί απλά μπορούμε?
Γιατί μπορεί να γίνουμε διάσημοι? :P
Γιατί μας αρέσει να γράφουμε?
Γιατί μας αρέσει να διαλλαλούμε τα προσωπικά μας σε όποιον έχει τη διάθεση να ασχολήθει να τα διαβάσει?

Δεν έχω απάντηση. Κάποτε φυλούσαν τα ημερολόγια σαν κόρη οφθαλμού. Έγραφαν εκεί μέσα τις απόκρυφες σκέψεις τους και τα ζητήματα της καρδιάς τους. Σήμερα, εμείς γράφουμε ημερολόγια δημοσίως. Ημερολόγια που έχουν σκέψεις, λέξεις, συναισθήματα και κάποιες φορές τροφή για σκέψη.

Μοναχικό μου φαίνεται το σπορ κι ας δείχνει εκ πρώτης όψεως να επικοινωνεί. Δεν ξέρω αν θα υπάρχει για πολύ αυτό εδώ.